Στην κορυφή του λόφου Μπόχαλη που υψώνεται πάνω από την πρωτεύουσα του νησιού δεσπόζει το Ενετικό Κάστρο της Ζακύνθου.
Καταλήφθηκε και καταστράφηκε από τους Τούρκους το 1479. Το 1503 οι Ενετοί που κυριάρχησαν στη Ζάκυνθο, άρχισαν να χτίζουν ένα οχυρό, από το οποίο μόνο ένα μέρος σώζεται σήμερα, που φέρει τοποθετημένα εραλδικά γλυπτά και το φτερωτό λιοντάρι του Αγίου Μάρκου. Οι επαναλαμβανόμενοι σεισμοί μεγάλης κλίμακας κατά τον 16ο και το πρώτο μισό του 17ου αιώνα κατέστρεψαν τα οχυρωματικά έργα, τα οποία κατά συνέπεια συχνά ξαναχτίζονταν.
Η κατασκευή των τειχών και των οχυρώσεων ολοκληρώθηκε το 1646 από Βενετούς μηχανικούς και ντόπιους εργάτες, με εξαιρετική φροντίδα και ανθεκτικά υλικά. Τότε φτιάχτηκε το κεντρικό καλντερίμι που έφτανε στην ακτή, η γνωστή Strada Giustiniana, η Sartzada όπως έγινε αργότερα γνωστή. Σημαντική παρέμβαση για τη συντήρηση και επισκευή των τειχών, καθώς και των κτισμάτων του οχυρού, φροντίζοντας και για το σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης, έκαναν οι Άγγλοι το 1812, όταν κυβέρνησαν το νησί. Τα ορατά μνημεία που αποκαλύφθηκαν κατά τις τελευταίες ανασκαφές χρονολογούνται από τους βυζαντινούς χρόνους μέχρι την περίοδο της Αγγλοκρατίας (ορθόδοξες και καθολικές εκκλησίες, κρατικές φυλακές, δύο μπαρουταποθήκες, αθλητικό γήπεδο, στρατιωτική συνοικία και αρχηγείο). Η ακριβής θέση άλλων δημόσιων κτιρίων που αναφέρονται στις πηγές, όπως το γηροκομείο, το νοσοκομείο, η βιβλιοθήκη και το θέατρο – που χτίστηκε το 1750, όταν παρουσιάστηκε το πρώτο έργο, οι Πέρσες του Αισχύλου, στη Ζάκυνθο – δεν είναι γνωστή.